บุคคลฆ่าความโกรธเสียแล้ว ย่อมอยู่เป็นสุข

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๕  พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๗

สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

อ้างอิงข้อมูลจาก พระไตรปิฎก ฉบับสยามรัฐ. 

สักกปัญจกะที่ ๓

ฆัตวาสูตรที่ ๑

             [๙๔๓] สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเชตวัน

อารามของอนาถบิณฑิกเศรษฐี เขตพระนครสาวัตถี ฯ

             ครั้งนั้นแล ท้าวสักกะจอมเทพเสด็จเข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ

ครั้นแล้วทรงถวายบังคม แล้วประทับอยู่ ณ ที่สมควรส่วนหนึ่ง ฯ

             [๙๔๔] ท้าวสักกะจอมเทพประทับอยู่ ณ ที่สมควรส่วนหนึ่ง เรียบร้อย

แล้ว ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคด้วยคาถาว่า

                          บุคคลฆ่าอะไรแล้วสิจึงจะอยู่เป็นสุข ฆ่าอะไรแล้วสิจึงจะไม่

                          เศร้าโศก ข้าแต่พระโคดม พระองค์ทรงชอบการฆ่าอะไร

                          อันเป็นธรรมอย่างเอก ฯ

             [๙๔๕] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่า

                          บุคคลฆ่าความโกรธเสียแล้ว ย่อมอยู่เป็นสุข ฆ่าความโกรธ

                          เสียแล้วย่อมไม่เศร้าโศก ดูกรท้าววาสวะ พระอริยะเจ้า

                          ทั้งหลายย่อมสรรเสริญ การฆ่าความโกรธอันมีรากเป็นพิษ

                          มียอดหวาน เพราะว่าบุคคลฆ่าความโกรธนั้นเสียแล้ว ย่อม
                         ไม่เศร้าโศก ฯ