พระไตรปิฎก ฉบับมหามกุฏราชวิทยาลัย
ว่าด้วยสัปบุรุษเกิดมาเพื่อประโยชน์สุขแก่ชนมาก
เล่ม๓๖.พระสุตตันตปิฎก อังคุตรนิกาย ปัญจก-ฉักกนิบาต เล่ม ๓ หน้า๙๕
|
๒. สัปปุริสสูตร
|
|
ว่าด้วยสัปบุรุษเกิดมาเพื่อประโยชน์สุขแก่ชนมาก
|
| [๔๒] ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย สัปบุรุษเมื่อเกิดในสกุล ย่อมเกิดมาเพื่อ |
| ประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล เพื่อความสุข แก่ชนเป็นอันมาก คือ แก่มารดาบิดา |
| แก่บุตรภริยา แก่ทาส กรรมกร คนรับใช้ แก่มิตรสหาย แก่สมณพราหมณ์ |
| ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนมหาเมฆ ยังข้าวกล้าทั้งปวงให้งอกงาม |
| โภคทรัพย์ ๕ ประการนี้ โภคทรัพย์เจริญขึ้น อริยสาวกนั้นย่อมมีความคิด |
| อย่างนี้ว่า เราถือเอาประโยชน์แต่โภคทรัพย์นี้แล้ว และโภคทรัพย์ของเราก็ |
| เจริญขึ้น อริยสาวกนั้นย่อมไม่มีความเดือดร้อน อริยสาวกย่อมไม่มีความ |
| เดือดร้อนด้วยเหตุทั้ง ๒ ประการฉะนี้แล. |
| นรชนเมื่อคำนึงถึงเหตุนี้ว่า เราได้ |
| ใช้จ่ายโภคทรัพย์เลี้ยงตนแล้ว ได้ใช้จ่าย |
| โภคทรัพย์เลี้ยงคนที่ควรเลี้ยงแล้ว ได้ผ่าน |
| พ้นภัยที่เกิดขึ้นแล้ว ได้ให้ทักษิณาอันมี |
| ผลสูงเลิศแล้ว ได้ทำพลี ๕ ประการแล้ว |
| และได้บำรุงท่านผู้มีศีล สำรวมอินทรีย์ |
| ประพฤติพรหมจรรย์แล้ว บัณฑิตผู้อยู่ |
| ครองเรือน พึงปรารถนาโภคทรัพย์ เพื่อ |
| ประโยชน์ใด ประโยชน์นั้น เราก็ได้บรรลุ |
| แล้ว เราได้ทำสิ่งที่ไม่ต้องเดือดร้อนแล้ว |
| ดังนี้ ชื่อว่าเป็นผู้ดำรงอยู่ในธรรมของพระ- |
| อริยะ บัณฑิตทั้งหลายย่อมสรรเสริญเขา |
| ในโลกนี้ เมื่อเขาละจากโลกนี้ไปแล้ว |
| ย่อมบันเทิงใจในสวรรค์. |
| จบอาทิยสูตรที่ ๑ |
| ชื่อว่าย่อมมีมาเพื่อประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล เพื่อความสุข แก่ชนเป็นอันมาก |
| ฉันใด สัปบุรุษเมื่อเกิดในสกุล ย่อมเกิดมาเพื่อประโยชน์ เพื่อเกื้อกูล เพื่อ |
| ความสุข แก่ชนเป็นอันมาก คือ แก่มารดาบิดา แก่บุตรภริยา แก่ทาส |
| กรรมกร คนรับใช้ แก่มิตรสหาย แก่สมณพราหมณ์ ฉันนั้นเหมือนกัน. |
| สัปบุรุษผู้ครอบครองโภคทรัพย์ |
| เป็นประโยชน์เกื้อกูลแก่ชนเป็นอันมาก |
| เทวดาย่อมรักษาเขาผู้อันธรรมคุ้มครอง |
| เป็นพหูสูต สมบูรณ์ด้วยศีลและความ |
| ประพฤติ เกียรติย่อมไม่ละเขาผู้ตั้งอยู่ใน |
| ธรรม ใครจะสามารถติเตียนเขาผู้ตั้งอยู่ |
| ในธรรม สมบูรณ์ด้วยศีล มีวาจาสัจ มีหิริ |
| ในใจ เปรียบเสมือนแห่งทองชมพูนุท แม้ |
| เทวดาก็ชม แม้พรหมก็สรรเสริญเขา. |
| จบสัปปุริสสูตรที่ ๒ |
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น